We wpisie o Lazy Loadingu wspomniałem, aby pobierać wszystko, czego potrzebujemy, na raz. Słowem-kluczem tutaj są słowa „czego potrzebujemy”. Z perspektywy działania aplikacji wydaje nam się, że do konkretnych operacji potrzebujemy pełnego zestawu danych. O tym, że czasami można taniej – jest dzisiejszy wpis.

Najsłabszym ogniwem większości aplikacji jest baza danych. Praca na domyślnej konfiguracji Doctrine tylko pogłębia ten problem. Znajomość podstawowych procesów optymalizacji oraz zasady ich działania powinny być wiedzą ogólnodostępną. Dlatego dziś poruszymy klasyka, jakim jest Doctrine Eager fetch mode, czy jak kto woli – Doctrine Eager loading.

Większość świeżych programistów, którzy pytają tych starszych o porady, słyszą: „Ucz się Symfony, Doctrine i pisz testy”. A młodzi przyjmują to za świętość i uczą się. Znają podstawowe pojęcia, po czym wchodzą na projekt, napiszą endpoint dla dużego zestawu danych i… całość wykonuje się w 13 sekund. Ta historia, choć nieco przeze mnie ufarbowana, wydarzyła się całkiem niedawno. I z chęcią podzielę się z Wami kilkoma szczegółami oraz wnioskami z tej sprawy 🙂